سیگنال‌های الکتریکی با فرکانس پایین از طریق الکترودهای پوستی به عمق بافت عضلانی منتقل می‌شوند و صدها انقباض کنترل‌شده در هر دقیقه ایجاد می‌کنند؛ در نسخه سنتی تمرینات این تعداد انقباض به ندرت قابل دستیابی است. ترکیب این انقباض‌ها با حرکات ساده مانند اسکات یا لانژ، امکان تمرکز دقیق روی گروه‌های عضلانی هدف را فراهم می‌آورد و از هدررفت انرژی ناشی از انجام ناصحیح حرکات جلوگیری می‌کند. فشار وارد بر مفاصل به حداقل می‌رسد و در عین حال اثربخشی تمرین تا چند برابر افزایش می‌یابد.

دستگاه‌های EMS شامل واحد تولید جریان، الکترودهای قابل تنظیم و سیستم هوشمند مانیتورینگ هستند که به‌صورت لحظه‌ای شدت پالس، طول موج و فرکانس تحریک را با توجه به واکنش پوست و بافت تغییر می‌دهند. سنسورهای داخلی مقاومت الکتریکی پوست، دمای بافت و پاسخ عضلانی را پایش می‌کنند تا مربی بتواند پروتکل را در حین تمرین اصلاح کند و به بهینه‌ترین الگوی انقباض و ریکاوری دست یابد.

از دیدگاه فیزیولوژی، EMS به‌طور هم‌زمان تارهای کند و سریع انقباض را درگیر می‌کند و سنتز پروتئین عضلانی را تحریک می‌کند؛ این مکانیسم رشد خالص عضلانی و افزایش چگالی میتوکندری را تسریع می‌کند و ظرفیت اکسیداسیون چربی را بالا می‌برد. در مقایسه با تمرینات عادی، EMS باعث افزایش قدرت ماکزیمم تا ۲۰ درصد و بهبود نسبت توده عضلانی به چربی تا ۸ درصد می‌شود؛ بدون نیاز به وزنه‌های سنگین یا جلسات طولانی.

اثرهای حاد شامل بهبود گردش خون موضعی، کاهش درد و گرفتگی عضلانی و تسریع فرایند بازیابی تا ۳۰ درصد است. استفاده طولانی‌مدت نیز باعث تقویت تاندون‌ها و لیگامان‌ها، بهبود هماهنگی عصبی-عضلانی و ارتقای تعادل بین عضلات آنتاگونیست می‌شود. پروتکل استاندارد با گرم‌کردن ملایم شروع می‌شود، شدت جریان به تدریج افزایش می‌یابد و دوره‌های کار/استراحت کوتاه به حفظ واکنش عضلانی کمک می‌کند؛ ارزیابی پزشکی پیش از شروع جلسات برای تضمین ایمنی ضروری است.